Χαμένοι Ορίζοντες

Antoine Aubin
Μετάφραση: Νικόλας Χρηστάκης

 

 

...ήταν γιγαντιαίο και άμορφο, αναγουλιαστικό, πρασινωπό, σκεπασμένο από σπυριά που έσταζαν με ανορθωμένα πλοκάμια και δαγκάνες που ανασάλευαν νωθρά. Κάτω από τα έξι γλαρά έμμισχα σφαιροειδή μάτια, παλλόταν μια οπή περιβαλλόμενη από δόντια που μπορούσε κανείς να μαντέψει ότι ήταν κοφτερά σαν ξυράφια...

«Μπορείτε να βάλετε τα ρούχα σας, Γουίλθορ», είπε ο δόκτωρ Ντε Κηρ, κόβοντας με μια ξερή κίνηση, αφού της έριξε μια τελευταία ματιά, τη μακριά τυπωμένη ταινία που είχε βγάλει το μπλοκ, ενώ οι βεντούζες τέλειωναν την αποκόλλησή τους και τα ηλεκτρόδια ξαναγύριζαν αυτόματα στις υποδοχές τους. «Είστε μια χαρά. Λίγο λιγότερο κάπνισμα, λίγο περισσότερο φαΐ και άσκηση δεν θα σας έκαναν κακό, αλλά πέρα απ' αυτά δεν βλέπω τι άλλο να σας συμβουλέψω... και αναρωτιέμαι αν θα σας ενθουσίαζε η ιδέα του να... αναπαυτείτε και μια βδομάδα».

Έχοντας πάρει σαν απάντηση ένα σήκωμα των ώμων, δεν επέμεινε άλλο, και πήγε να κάτσει στο γραφειάκι του από διαφανές πλαστάλ. Το δωμάτιο με τους μπλε ανοιχτόχρωμους τοίχους ήταν πολύ λιτά εξοπλισμένο, επιπλωμένο με ένα τζαμένιο ντουλάπι με ράφια σκεπασμένα από μια μεγάλη ποσότητα μικροφίλμ και μαγνητοταινίες συν μερικά γυαλιστερά εργαλεία και μπουκαλάκια φάρμακα, με μια σωληνωτή καρέκλα... και βέβαια, με το ογκώδες ιατρικό μπλοκ με τις πολυάριθμες προεκτάσεις, συμπεριλαμβανομένου και του εντυπωσιακού εξεταστηρίου-χειρουργείου.

Κοντόχοντρος, σκοτεινού δέρματος, τριχώματος και χαρακτήρα, με τις γραμμές του προσώπου τραχιές και ακανόνιστες, συμπαθητικά άσχημος, ο γιατρός δεν ταίριαζε και πολύ με την τεράστια μηχανή που μπορούσε χωρίς συμπαράσταση και από μόνη της να πραγματοποιήσει κάθε πιθανή και απίθανη ανάλυση, να βγάλει μια διάγνωση, έπειτα να γράψει και να εφαρμόσει μια θεραπεία για τις περισσότερες από τις γνωστές αρρώστιες, να προσφέρει τις πρώτες βοήθειες σε περίπτωση πληγής, κατάγματος, καψίματος, ασφυξίας, καρδιακής κρίσης κ.λπ., και σε περίπτωση ανάγκης να προβεί αλάνθαστα σε μερικές λεπτότερες ιατρικές πράξεις όπως ένας τοκετός ή μια εγχείρηση σκωληκοειδούς, εφ' όσον καμία επιπλοκή δεν παρενοχλούσε το πρόγραμμα της επέμβασης. Θεωρούμενος καλός γιατρός, ήξερε για τον εαυτό του ότι ήταν προ πάντων καλός στην κυβερνητική και ικανός στα ηλεκτρονικά, άξιος να συντηρήσει και να προγραμματίσει αποτελεσματικά το μπλοκ του, να το καταλάβει και να μιλήσει τη γλώσσα του και να το εκμεταλλευτεί όσο καλύτερα γίνεται κατά τη διάρκεια μιας σοβαρής επέμβασης. Αλλά σαν γιατρός, αναρωτιόταν στιγμές-στιγμές ποιος είναι βοηθός τίνος. Σκεφτικός, ξανακοίταξε εξονυχιστικά την καρτέλα του νεαρού, του λίγο υπερβολικά αδύνατου και συνοφρυωμένου νεαρού που κούμπωνε με προσεκτικές κινήσεις το αμπέχωνο του. Γουίλθορ, Ντεν Μ. Γεννηθείς στη Γη το 3027... άρα 24 ετών. Ευρωαφρικανός γερμανικής καταγωγής, χμμμμ χμμμμ ... ύψος 1,75, 65 κιλά, μάτια και μαλλιά καστανά, κ.λπ. Αγαμος, σημαιοφόρος Α' τάξεως. Σχολή αστροναυτών του Τέραπορτ, Αφροδίτη. Από τους πρώτους της σειράς του. Τρεις αποστολές μέσα σε τρία χρόνια συμπεριλαμβανομένης και της τωρινής, όλες στον Καυγατζή. Παιδικές αρρώστιες... χμμμ.... μπλαμπλα... πρόσφατες... τίποτα το αξιοπρόσεκτο. Κανένα πειθαρχικό πρόβλημα μέχρι στιγμής. Ούτε και αναφορά Ψ, αλλά αυτή δεν θ' αργούσε εκτός κι αν ο καλός δόκτωρ Ντε Κηρ δεν φαινόταν επιτέλους λίγο πιο άξιος από τον λαμπρό μηχανικό βοηθό του... Στύλωσε το βλέμμα του στον ασθενή του που με το ίδιο πάντα πεισματωμένο ύφος διόρθωνε μηχανικά τις πτυχές της φορεσιάς του και πήρε μια βαθιά ανάσα.

«Ωραία», έκανε τραβώντας μια ηχηρή καρπαζιά στα πλευρά του μαραφετιού, «τώρα που το Μεγάλο Αφεντικό μας διαβεβαίωσε ότι όλα πάνε καλά, δεν θα 'πρεπε να μου πείτε λιγάκι τι δεν πάει καλά; Καθήστε... και επιτρέψτε μου πριν οτιδήποτε άλλο να σας υπενθυμίσω - στην περίπτωση που δεν το ξέρετε - ότι εάν ο κυβερνήτης σας έστειλε εδώ, είναι διότι ελπίζει ότι θα αποφύγετε έτσι μια επισκεψούλα στον Ψ, στον οποίο θα αναγκαστώ δυστυχώς να σας παραπέμψω εάν δεν... συνεργαστείτε. Τρία ταξίδια, μαζί μ' αυτό και όσο πάει τα χάνετε όλο και περισσότερο, διατρέχετε τον κίνδυνο μιας αναφοράς που θα σας βγάλει οριστικά εκτός υπηρεσίας, εάν δεν λάβετε τα μέτρα σας, αγαπητέ μου. Δεν αστειεύονται με τις πιθανότητες του να γίνει κάποιος παράφρων, ξέρετε. Και αυτοί δεν λογαριάζουν την αξία, ή τις ικανότητες ενός ανθρώπου... καθόλου».
«Ξέρω». Απάντηση καθαρή και ξάστερη. Βλέμμα ειλικρινές. «Και εκτιμώ τη χειρονομία του κυβερνήτη. Αλλά αναρωτιέμαι αν δεν θα 'ταν καλύτερο εκ μέρους του να με είχε στείλει κατ' ευθείαν στον Ψ. Αναρωτιέμαι αν πραγματικά είμαι φτιαγμένος γι' αυτό το επάγγελμα...»
«Να πάρει! Κι έρχεστε να διερωτηθείτε κάτι τέτοιο μετά από όλα αυτά τα χρόνια που σας πήρε να γίνετε ένας τελειωμένος αστροναύτης! Μα τι συμβαίνει λοιπόν με σας, Γουίλθορ;»
«Δόκτωρ, είστε βιβλιόφιλος;»

Η ερώτηση έπιασε τον Ντε Κηρ τελείως απροετοίμαστο. Σκέφτηκε ότι πράγματι κάτι δεν πήγαινε καθόλου καλά με τον συνομιλητή του και συλλογίστηκε πολλά δευτερόλεπτα πριν απαντήσει.

«Εεε... εφ' όσον είμαι κάτοχος ενός μεγάλου αριθμού συγγραμμάτων, τεχνικά τα περισσότερα και φυσικά σε μικροφίλμ, που ταξινομώ επιμελώς και που μ' αρέσει να προβάλλω, υποθέτω ότι... ναι, μπορούμε να πούμε ότι... κατά μία έννοια είμαι βιβλιόφιλος. Τι σχέση όμως έχει αυτό...;»

«Τότε θα μπορέσετε οπωσδήποτε να με καταλάβετε καλύτερα. Κοιτάξτε, έχω στη Γη μία συλλογή βιβλίων, λέω βιβλία, όχι μικροφίλμ, αληθινά βιβλία από τυπωμένο χαρτί, με υπέροχη μυρωδιά και μερικά με δερμάτινο κάλυμμα, που τα πλήρωσα χρυσά στους παλιατζήδες. Είμαι πολύ υπερήφανος γι' αυτά! Τα προσέχω σαν τα μάτια μου. Υπάρχουν μέρες που περνάω ώρες ολόκληρες να τα συντηρώ, να τα βάζω σε ράφια κι έπειτα να διαλέγω ένα στο οποίο να βυθίζομαι για να το ανακαλύψω ή να το ξανανακαλύψω με αμείωτη ευχαρίστηση μέχρι που να φτάσω στις τελευταίες σελίδες με μια λαιμαργία που δεν της λείπει η μελαγχολία και που θα δυσκολευόμουν να σας περιγράψω... να τι εννοώ βιβλιόφιλος. Και σας τα εξηγώ όλα αυτά διότι το σύμπαν μου δίνει την εντύπωση ότι είναι μια τεράστια βιβλιοθήκη της οποίας κάθε πλανήτης θα αποτελούσε ένα τόμο. Τη βιβλιοθήκη, την πιο πλήρη που υπάρχει και που περιέχει συνεπώς ό,τι έχει ποτέ γραφτεί ή που θα γραφτεί μια μέρα, είτε από τους ανθρώπους είτε από τα ανθρωποειδή, γνωστά ή άγνωστα... Και τι αντιπροσωπεύει αυτό σε τελευταία ανάλυση; Ε λοιπόν, μια αρκετά μικρή ποσότητα αριστουργημάτων θα έλεγα-τηρουμένων των αναλογιών εννοείται-έναν πολύ μεγάλο αριθμό μεσαίων ή μετρίων συγγραμμάτων και ένα κλάσμα επίσης μικρό, αν και πιθανώς μεγαλύτερο από τα αριστουργήματα, από πραγματικά κακά βιβλία. Συμφωνείτε; Ωραία. Φανταστείτε τώρα κάποιον που θα περιπλανιόταν χωρίς λίστα, χωρίς κατάλογο, χωρίς αλφαβητικό ευρετήριο, σ' αυτήν τη θαυμαστή βιβλιοθήκη, που την έχουν διευθετήσει με τρόπο μυστηριώδη... Τι θα συνέβαινε αν διάλεγε τα βιβλία του στην τύχη;»

«Αρχίζω να βλέπω πού θέλετε να καταλήξετε. Το πιο πιθανό θα ήταν να πάρει ένα μεγάλο αριθμό βιβλίων χωρίς ενδιαφέρον προτού πέσει σε ένα καλό... ή σε ένα όντως αξιοθρήνητο, έτσι δεν είναι; »

«Και ποια θα ήταν κατά τη γνώμη σας η αντίδραση του βιβλιόφιλού μας εάν βρισκόταν αναγκασμένος αφού τους ρίξει μόλις και μετά βίας... μια ματιά, να αναθέσει τα καλύτερα στα χέρια των αντιπροσώπων μιας δήθεν ελίτ; Και εάν εκτός αυτού έπρεπε να αρκεστεί στο να... ξεφυλλίσει τα άλλα στα γρήγορα και να μην τα ξαναγγίξει ποτέ στη συνέχεια; Με παρακολουθείτε;"

«Να λοιπόν το πρόβλημά σας... Είστε απογοητευμένος από τις τεχνικές της διαστημικής εξερεύνησης... αισθάνεστε ανικανοποίητος...»

Αγανακτισμένος, ο Γουίλθορ ξέσπασε:

«Είναι ευφημισμός! Πού να πάρει γιατρέ, στέλνουμε όπου λάχει αναγνωριστικά ρομπότ να βάλουν σημαδούρες. Όταν επιστρέψουν με τις συντεταγμένες των καινούριων ηλιακών συστημάτων, φεύγουμε και πήζουμε καμιά φορά για βδομάδες στο υπερδιάστημα για να περάσουμε έπειτα μήνες να παρατηρούμε, να μελετάμε, να επισημαίνουμε και να ταξινομούμε απίθανους κόσμους στους οποίους κανείς δεν θα πατήσει ποτέ το ποδάρι του. Αλλωστε ούτε καν εμείς οι ίδιοι δεν θ' ασχοληθούμε μ' αυτούς παρά μόνο λίγες ώρες ώσπου να θεωρηθεί ότι τους έχουμε καταλάβει επίσημα. Τα κωλορομπότ κάνουν όλη τη δουλειά στη θέση μας, την ώρα που εμείς μένουμε στα ζεστά σ' ένα διαστημόπλοιο που το βαριόμαστε μέχρις αηδίας! Κι όταν μία στο εκατομμύριο ανακαλύπτουμε έναν πλανήτη γήινου τύπου τον αφήνουμε στους ειδικούς, μην τύχει και τον λερώσουμε με τις αρβύλες μας. Ανικανοποίητος! Είναι να σου στρίβει!»

Ο Ντε Κηρ είχε υπόψη του τέτοιου είδους πικρίες. Ορισμένοι νέοι αστροναύτες περνούσαν παρόμοιες κρίσεις μέχρι να μπουν σε λογαριασμό και να κάνουν τα κάπως ρουτινιάρικα και άδοξα καθήκοντα για τα οποία εκπαιδεύτηκαν. Και τότε γίνονταν, κατά το παράδειγμα των συναδέλφων τους που ποτέ δεν έτρεφαν αυταπάτες, ψυχροί και αποτελεσματικοί τεχνικοί, ελάχιστα επιρρεπείς στο υπαρξιακό άγχος... παρ' όλα αυτά ο Γουίλθορ έδινε την εντύπωση μιας ακραίας περίπτωσης. Αυτά τα ξεσπάσματα κακοκεφιάς -για να μην πούμε κατάθλιψης- είχαν πάρει τέτοιες διαστάσεις που οι συνάδελφοί του του είχαν σκαρώσει αυτό το τσεκ-απ-εξομολόγηση με την ελπίδα ότι θα γλίτωνε από τον Ψ τον οποίο δεν γουστάρανε και ιδιαίτερα. Από τον Ντε Κηρ τώρα εξαρτιόταν να τον ηρεμήσει και να τον κάνει να δει τα πράγματα κάτω από ένα καλύτερο φως... Και δεν θα ήταν εύκολο να μεταβάλει αυτή την έννοια της κοσμικής βιβλιοθήκης... που δεν ήταν και λάθος από μια άποψη...

«Κι εσείς πώς τη φανταζόσασταν την κατάκτηση του διαστήματος;»
«Χίλιες φορές πιο συναρπαστική! Γεμάτη κινδύνους... απρόοπτα... ποίηση. Έβλεπα... ξέρω 'γω... τοπία εκθαμβωτικής ομορφιάς, όπως... υπέροχες παραλίες όσο πιάνεί το μάτι, τρομακτικές ζούγκλες... απάνθρωπα πλάσματα απέραντα σοφά ή διεστραμμένα τέρατα διαβολικά έξυπνα... αναδιπλώσεις του χρόνου... μυστηριώδη ερείπια... αμύθητα πλούτη... ακατανόητα φαινόμενα...»

«Για τ' όνομα του Θεού», τον έκοψε ο Ντε Κηρ κάπως έκπληκτος μ' αυτές τις παιδικές αντιλήψεις, «υπάρχουν αρκετοί φιλόξενοι πλανήτες που κατοικούνται από ανθρωποειδείς φυλές στους κόλπους της Συνομοσπονδίας για να καταλάβεις ότι βλέπεις κάτι το διαφορετικό άμα πας μια βόλτα, έτσι δεν είναι;»

«Όχι. Αυτές οι φυλές είναι συστηματικά ανθρωπόμορφες και οι κουλτούρες μας συγχέονται και ενοποιούνται τόσο γρήγορα κάτω από την αιγίδα της τεχνολογίας που όπου και να βρίσκεσαι νομίζεις ότι είσαι στο ίδιο μέρος. Πέρα απ' αυτό, δεν συναντούμε παρά μόνο ζώα χωρίς ευφυΐα που τριγυρνάνε στην επιφάνεια ακατοίκητων κόσμων χωρίς κανένα ενδιαφέρον. Θαυμάσια!»

«Καταλαβαίνω... ακούστε... εγώ αυτό συνιστώ: κατ' αρχάς μην απελπίζεστε. Πολλές φορές το απρόσμενο έρχεται, συνήθως όταν δεν το περιμένουμε καθόλου. Και τότε δεν χαιρόμαστε πάντα που το συναντάμε, πιστέψτε με... Πείτε στον εαυτό σας ότι αυτό θα συμβεί στον επόμενο πλανήτη που θα μελετήσουμε ή στον μεθεπόμενο... ή μετά. Το σύμπαν είναι άπειρο και δεν μας έχει ακόμα αποκαλύψει όλα του τα μυστικά, το ξέρετε κατά βάθος. Μόνο που, αν τη μέρα που θα συμβεί επιτέλους κάτι το εξαιρετικό, έχετε αποβιβαστεί από καιρό λόγω της αρνητικής στάσης σας, δεν θα καταφέρετε τίποτα έτσι. Περιμένοντας λοιπόν θεωρήστε ότι συνεισφέρετε στη δημιουργία αυτού του απαραίτητου καταλόγου που λέγατε πριν, καθήστε ν' αποκτήσετε αρκετά χρόνια προϋπηρεσίας και να γίνετε ένας από τους ειδικούς των πλανητών γήινου τύπου που τόσο σας αρέσουν. Ελαττώστε το κάπνισμα, αρχίστε να πηγαίνετε συχνότερα στο γυμναστήριο... και βρείτε μια φιλενάδα που να σας καταλαβαίνει και να σας απασχολεί.. πράμα που δεν πρέπει να λείπει απ' αυτό το... εεε... το άτιμο το διαστημόπλοιο. Τι λετε;»

Με τα φρύδια σμιχτά, απορροφημένος από τις σκέψεις του, o Γουίλθορ κοίταζε αρκετή ώρα τον γιατρό χωρίς να λεει τίποτα. Κατόπιν χαλάρωσε.

«Εντάξει», πέταξε, «μου ανοίγετε ορίζοντες, ακόμη κι αν δεν πιστεύετε ούτε τα μισά απ' όσα λέτε. Κάτι είναι κι αυτό. Θα προσπαθήσω να λάβω υπ' όψη μου τις συμβουλές σας. Λοιπόν εσείς θα γινόσασταν καλός Ψ..."

Αναμφίβολα ήταν ένα κομπλιμέντο. Ο Ντε Κηρ χαμογέλασε. Δεν ήταν καθόλου δυσαρεστημένος από το λογύδριο του.

«Δεν νομίζω. Η επιλογή είναι τόσο αυστηρή που είναι σχεδόν πλεονασμός να μιλάμε για "καλό" Ψ... Η ευθύνη τους είναι τεράστια και πρέπει να είναι τρομερά προσεκτικοί, γι' αυτό τους φοβόμαστε χωρίς να τους εκτιμούμε όσο τους αξίζει... Μα δεν νομίζω ότι ο δικός μας θα σας είχε φερθεί διαφορετικά». Σηκώθηκαν και έσφιξαν τα χέρια. «Παρ' όλα αυτά θέλω να προσέχετε και να ξανάρθετε να με δείτε αν ποτέ αισθανθείτε την ανάγκη να συζητήσετε για όλα αυτά. Θα χαρώ πολύ».
«Ευχαριστώ γιατρέ, δεν θα παραλείψω. Ελπίζω όμως οτι δεν θα χρειαστεί τουλάχιστον όχι σύντομα».

Θα του περάσεi στα σίγουρα πριν μου ξανάρθει, σκέφτηκε ο Ντε Κηρ πατώντας το κουμπί της ενδοσυνεννόησης για να γνωστοποιήσει στον κυβερνήτη το αποτέλεσμα της συνομιλίας. Μια ιδέα, του ήρθε την ώρα που ο Γουίλθορ έκλεινε πίσω του την πόρτα. Έκοψε την επικοινωνία.

«Επ' ευκαιρία», φώναξε, «δεν μου είπατε τι είδους βιβλία μαζεύετε. 'Ο,τι να 'ναι ή ένα ορισμένο είδος;»

Το κεφάλι του Γουίλθορ ξαναφάνηκε μέσ' απ' τη μισάνοιχτη πόρτα' τα μάτια του έλαμπαν όπως κάθε φορά που του δινόταν η ευκαιρία να μιλήσει για τους θησαυρούς του.

«Ένα ορισμένο είδος. Ξεχασμένο εδώ και αιώνες. Δεν νομίζω ότι θα τό 'χετε ακουστά. Την εποχή εκείνη ονομαζόταν επιστημονική φαντασία...»

...σπίθες ξεχύνονταν απ' όλες τις πλευρές, εκατοντάδες λάμπες αναβόσβηναν με τρομακτική ταχύτητα, χιλιόμετρα μαγνητοταινίας άδειαζαν μονομιάς, ολ' αυτά ακολουθώντας τον ξέφρενο ρυθμό των κλαβιέ που χτυπούσαν μόνα τους κι άλλους ήχους τρελού ηλεκτρικού μπιλιάρδου...

Αφησε το τελευταίο σκαλοπάτι κι έβαλε το πόδι του σε μια λιμνούλα μαύρου βούρκου που έμοιαζε με φρέσκια πίσσα, τουλάχιστον τόσο γλοιώδης ήταν, απ' την οποία είδε κι έπαθε να βγει χωρίς να πέσει. Κατόρθωσε να φτάσει σ' ένα κομμάτι εδάφους πιο σίγουρο και λιγότερο αηδιαστικό. Θά 'λεγε κανείς πως ο πιλότος τό 'χε κάνει επίτηδες να προσγειωθεί ακριβώς σ' αυτό το μέρος. Παραχωμένος στο σκάφανδρό του, προσπαθώντας να υπερνικήσει τη μεγάλη βαρύτητα, έκανε μερικά βήματα κι έριξε μια ματιά γύρω του: ένας γκρίζος ερημότοπος όσο έφτανε το μάτι, μ' αυτά τα περίεργα μαύρα τέλματα εδώ κι εκεί, μελανός ιώδης ουρανός μ' αυτή την κηλίδα το τερατώδες μωβ άστρο που 'ταν κιόλας ψυχρό, θερμοκρασία υποπολική, ούτε το παραμικρό ίχνος ζωικής ή φυτικής ζωής και για αλλαγή, ατμόσφαιρα που δεν μπορούσες ν' ανασάνεις... θαύμα.

Ευγνωμονούσε τον κυβερνήτη που του είχε αναθέσει-πιθανόν κατόπιν συμβουλής του γιατρού - την ηγεσία της μικρής ομάδας που είχε αναλάβει την τελετή προσάρτησης. Είχε έτσι με τι ν' ασχοληθεί κι η ελπίδα φτερούγιζε πάλι μέσα του εδώ και λίγες μέρες' τώρα όμως αναρωτιόταν αν δεν θα 'ταν καλύτερα να 'χε μείνει στο σκάφος, ν' ακολουθεί τις χίμαιρές του. Αυτή η ξαφνική επαφή με την πραγματικότητα τον βύθιζε σε μια άβυσσο απαισιοδοξίας και δυσπιστίας σε ό,τι αφορούσε την πιθανότητα ενδεχόμενων περιπετειών.

«Ε, Ντεν! Για έλα βοήθα με! Δεν τα βγάζω πέρα».

Γύρισε. Ο άντρας που κατέβηκε μετά απ' αυτόν είχε κολλήσει με τα τέσσερα στη γλοιώδη ουσία και εμπόδιζε τους συντρόφους του να προχωρήσουν. Τον βοήθησε να σταθεί όρθιος και να καθαρίσει λίγο το σκάφανδρό του που 'ταν γεμάτο σκούρες κηλίδες λάσπης, κι έπειτα επέβλεψε την εγκαθίδρυση της επικοινωνίας με τους άλλους τέσσερις. Απομακρύνθηκαν λίγο απ' το διαστημόπλοιο, ξεδίπλωσαν και έστησαν τη σημαία, τοποθέτησαν την πλάκα και ο Γουίλθορ πρόφερε στα γρήγορα τα καθιερωμένα. Βιαζόταν να πάει να ρίξει μια ματιά πίσω από ένα λοφάκι που έκλεινε τον ορίζοντα. Παρ' ό,τι συνέβαινε τον έκαιγε ο πόθος να ανακαλύψει κάτι... και ο ίδιος απορούσε μ' αυτή την αναβίωση της ελπίδας. Αρχισε με κόπο να περπατάει και ανέβαινε με αρκετή δυσκολία, ακολουθούμενος από μακριά απ' τους άλλους που δεν είχαν και ιδιαίτερη όρεξη για άχρηστα ακροβατικά.

Ενώ σκαρφάλωνε, ένιωσε να τον κυριεύει, παράλογα, η σχεδόν απόλυτη σιγουριά ότι θα παρατηρούσε ένα μοναδικό θέαμα μόλις έφτανε επάνω. Διάβηκε ξεφυσώντας σαν φώκια τα τελευταία μέτρα που τον χώριζαν απ' την κορφή... και έπαθε το σοκ της ζωής του μόλις έφτασε στον προορισμό του.

«Ελάτε! Ελάτε γρήγορα!» ούρλιαξε μόλις μπόρεσε να ανασάνει και νά 'ρθει στα συγκαλά του. «Είναι απίστευτο, είναι υπέροχο, είναι... ελάτε!»
«Τι συμβαίνει, Ντεν; Μην κινείσαι, ερχόμαστε...»

Όταν ένας αστροναύτης με υψηλού επιπέδου εκπαίδευση αρχίζει να λεει διάφορα ακαταλαβίστικα πράγματα, πάντα κάτι δεν πάει καλά. Αρχισαν αδέξια να περπατούν πιο γρήγορα, βρίζοντας την ανηφόρα, τις μαύρες λακκούβες, τη βαρύτητα και τον πλανήτη γενικότερα.

«Βιαστείτε» συνέχιζε ο Γουίλθορ με μια αλλοιωμένη φωνή, «ελάτε να δείτε αυτή την παραλία, αυτή την αμμουδιά... Και παραλίγο να το χάσουμε! Είναι... είναι... κατεβαίνω. Κουνηθείτε!» Δεν είπε περισσότερα, μην μπορώντας να τους περιγράψει τον θεσπέσιο διαυγή τυρκουάζ ωκεανό στον οποίο αντικατοπτριζόταν με αποχρώσεις λιωμένου μετάλλου, ένα φανταστικό διπλό αστέρι, πορτοκαλί και φούξια, μεγαλόπρεπο και καθησυχαστικό μέσα στον ήρεμο και καθάριο σμαραγδένιο ουρανό. Χωρίς να δίνει καμιά σημασία στα «Περίμενέ μας! Μην κάνεις βλακείες!» που αντηχούσαν στο εσωτερικό της κάσκας του, κατέβηκε τρέχοντας την πλαγιά, σηκώνοντας σύννεφα λεπτής άσπρης σκόνης, σπεύδοντας στη συνάντηση του πλάσματος που είχε κάνει την εμφάνισή του στην ακτή και που αιωρείτο κατευθυνόμενο προς αυτόν, παράξενα μεγαλόπρεπο.

Ήταν ένα είδος ιριδίζουσας σφαίρας που έσερνε πίσω της μακριά αραχνώδη νήματα, ταλαντευόμενα με χάρη. Ξαφνικά αισθάνθηκε βέβαιος ότι προσπαθούσε να επικοινωνήσει μαζί του, συγκεντρώθηκε και ξανα-συνειδητοποίησε τις εκνευριστικές αγχώδεις φωνές που τρύπαγαν τ' αυτιά του. Έκανε να κόψει την επικοινωνία, πράγμα που τον οδήγησε να αναρωτηθεί τι έκανε σ' αυτήν τη βαριά, άβολη, αποπνικτική πανοπλία ενώ ήξερε κάλλιστα ότι μπορούσε μια χαρά ν' αναπνεύσει τον εξωτερικό αέρα.

Βάλθηκε να ξεβιδώνει την κάσκα του.

Η κοπέλα ήταν φαλακρή, το δέρμα της ανοιχτό πράσινο, το μέτωπο της στολισμένο με λεπτές εύκαμπτες βοστρυχωδείς κεραίες. Είχε τέσσερα χέρια με μεμβρανώδη δάχτυλα και μια μακριά απτική ουρά. Είχε όμως το σώμα το πιο υπέροχο που 'χε ποτέ αντικρίσει dνθρωπος, πράμα που το 'βλεπες αμέσως μiας και δεν φορούσε τίποτα που να μοιάζει με ρούχο...

Ο Ντε Κηρ είχε τα χάλια του. Του πήγαν έναν Γουίλθορ μπλε και άκαμπτο, παγωμένο και ασφυκτιώντα, σχεδόν νεκρό, και είχε χρειαστεί όλη η απτόητη αποτελεσματικότητα του μπλοκ για να τον ξαναφέρει στη ζωή. Βυθισμένος σ' έναν τεχνητό ύπνο, είχε περάσει μεγάλες περιόδους παραληρήματος και ο Ψ, εγκατεστημένος στο προσκέφαλό του, ηχογράφησε ευσυνείδητα όλο ανεξαιρέτως το παραμιλητό του. Ήταν έξαλλος ο Ψ. Είχε γίνει έξω φρενών όταν ο κυβερνήτης και ο Ντε Κηρ, συνειδητοποιώντας ότι δεν μπορούσαν να του κρύψουν τις εκμυστηρεύσεις του αρρώστου, που ήταν απαραίτητες για την αποτελεσματική του θεραπεία, του ομολόγησαν τις πρωτοβουλίες τους. Τους είπε ότι το ατύχημα δεν θα γινόταν ποτέ εάν του τον είχαν στείλει εκείνη τη στιγμή, και τώρα αισθάνονταν φοβερές ενοχές. Ο Γουίλθορ την είχε σκαπουλάρει, αλλά η αστροναυτική του καριέρα είχε κάθε πιθανότητα να τερματιστεί. Ενώ, εάν είχε αντιμετωπιστεί τη σωστή στιγμή θα μπορούσε να είχε ξεφορτωθεί χωρίς κόπο τις παιδιάστικες φαντασιώσεις του. Τους θεωρούσε υπεύθυνους γι' αυτήν τη σπατάλη. Αισθάνονταν φρικτά άσχημα. Χαϊδεύοντας το φαλακρό του κρανίο ο Ψ τους είχε κοιτάξει μ' ένα περίεργο ύφος λέγοντάς τους ότι η δυσπιστία τους απέναντί του ξεπερνούσε τα όρια. Τους περίμενε την επομένη για να βάλει τα πράματα στη θέση τους... Τα ματάκια του έλαμπαν κάτω από τα πλούσια φρύδια του και η ραμφώδης μύτη του τρεμούλιαζε την ώρα που πρόφερε αυτά τα λόγια...

... το μέλος του πληρώματος βρισκόταν κατάχαμα, προφανώς σε κακή κατάσταση. Το πρόσωπό του και τα χέρια του ήταν σκεπασμένα από μωβ πλάκες, ενώ ροζ αφροί έβγαιναν μέσα από τα ξερά και πρησμένα χείλη του. Ανέδιδε μια δυνατή και δυσάρεστη μυρωδιά και έτρεμε, παρά τον υψηλό πυρετό...

Σε περιορισμό μέσα στην καμπίνα του, ο Γουίλθορ παρατηρούσε καθισμένος στο κρεβάτι του το πέρασμα των δευτερολέπτων στο χρονόγραφό του. Η ώρα πλησίαζε... Σε λίγα λεπτά όλος ο κόσμος θα 'χε ξαπλώσει, εκτός από μερικούς τεχνικούς και σκοπούς των οποίων γνώριζε την ώρα περάσματος και αλλαγής βάρδιας. Μόνο αυτός που φύλαγε την έξοδο θα του προξενούσε κάποιο μικρό πρόβλημα... που θα το έλυνε όταν ερχόταν η ώρα του. Τεντώθηκε. Λίγο αδύναμος ακόμη, αλλά έχοντας ανακτήσει αρκετές δυνάμεις ώστε να φύγει προς αναζήτηση μιας απόδειξης - όποια κι αν είναι - της πνευματικής του ακεραιότητας. Ήταν απόλυτα σίγουρος ότι δεν είχε πέσει θύμα μιας απλής παραίσθησης. Η παραίσθηση ήταν υπερβολικά επίμονη, οι λεπτομέρειες υπερβολικά τέλειες για να αρκεστεί σε μια τόσο απλοϊκή εξήγηση. Μάταια είχε προσπαθήσει να πείσει γι' αυτό τον Ψ, ο οποίος βρήκε έτσι την ευκαιρία να δει ένα κάποιο επιπλέον παραλήρημα. Η αλήθεια είναι ότι είχε φερθεί σαν βλάκας. Έπρεπε να 'χε καταλάβει ότι το παραμυθένιο τοπίο ανταποκρινόταν υπερβολικά καλά στην ιδέα που είχε για ένα φιλόξενο εξωγήινου τύπου πλανήτη και η οποία ήταν κατά μέγα μέρος αποτέλεσμα των βιβλίων που είχε διαβάσει... ότι όλα αυτά ήταν ωραία σαν ψέματα, όπως λένε. Αλλά κάτι τον είχε εμποδίσει να σκεφτεί λογικά και να κρίνει, σβήνοντας μέσα σε μια στιγμή χρόνια εντατικής εκπαίδευσης... και ήθελε να μάθει τι κρυβόταν πίσω από αυτό το φαινόμενο. Να αποδείξει στον καθένα ότι δεν είχε απλώς σπάσει όπως ο πρώτος τυχόν νευρασθενής. Έπρεπε να δράσει γρήγορα. Χάρις σ'αυτόν το μαλακισμένο τον υπερδιαστημικό ασύρματο - πρόσφατη εφεύρεση, στην οποία όφειλαν το ότι είχαν τη Συνομοσπονδία πάνω απ' το κεφάλι τους απ' το πρωί ως το βράδυ - το Κέντρο θα είχε ήδη ενημερωθεί, σίγουρα, για τα κατορθώματά του και κινδύνευε από στιγμή σε στιγμή να βρεθεί μ' έναν φρουρό στην πόρτα του για ασφάλεια... ένας τρελός μπορεί να γίνει επικίνδυνος... και η παραμονή στο έδαφος ήταν σχετικά σύντομη. Το πολύ καμιά εκατοσταριά ώρες. 'Η τώρα ή ποτέ.

Τα ρυθμικά βήματα απομακρύνθηκαν στο βάθος του διαδρόμου. Δεν υπήρχε κανένας, όλα ήταν ήσυχα κάτω από το χαμηλό μπλε φωτισμό. Αλλαξε επίπεδο όχι με το ασανσέρ, αλλά κατεβαίνοντας αθόρυβα τα μεταλλικά σκαλιά. Ο υπεύθυνος της εξόδου του 'χε γυρισμένη την πλάτη, με τη μούρη κολλημένη σ' ένα φινιστρίνι. Υποτίθεται ότι ο κίνδυνος - εάν υπήρχε - θα 'ρχόταν απέξω και όχι από μέσα. Τον εξουδετέρωσε τόσο εύκολα όσο και το συναγερμό, φόρεσε ένα σκάφανδρο και αφού έκανε την απαραίτητη προετοιμασία βρέθηκε έξω.

Ο ήλιος που έσβηνε είχε παραχωρήσει τη θέση του σε τρία χλωμά φεγγάρια με ανόμοιες διαστάσεις, και ο Γουίλθορ ξεκίνησε σ' ένα πελιδνό ημίφως που τόνιζε ακόμα περισσότερο τον εξωπραγματικό χαρακτήρα του τοπίου. Αναψε τον προβολέα που 'χε στο μέτωπο και άρχισε την αναρρίχηση χωρίς να αισθάνεται τίποτα το περίεργο. Αυτή τη φορά είχε τα μάτια του δεκατέσσερα. Το πανόραμα πού αντίκρισε φτάνοντας επάνω ήταν όμοιο με τον υπόλοιπο πλανήτη. Αναρωτιόταν τι να κάνει, τη στιγμή που το σφαιρικό πλάσμα εμφανίστηκε στη δέσμη του προβολέα του και τον έκανε να αναπηδήσει. Εμφανίστηκε απ' το πουθενά και άρχισε να απομακρύνεται επιβάλλοντας στο νου του την αναγκαιότητα να το ακολουθήσει. Το 'κανε με τη θέλησή του χωρίς να αμφιβάλλει ούτε στιγμή για το ότι μία κάποια μορφή ευφυΐας είχε υλοποιήσει αυτό το προϊόν της φαντασίας του και το χρησιμοποιούσε για να τον προσελκύσει σε ένα ορισμένο μέρος.

Ακολούθησε τη σφαίρα πολλή ώρα και χωρίς φόβο, γιατί είχε την πεποίθηση ότι τα μυστηριώδη πλάσματα είχαν καλές προθέσεις... έχοντας στο μεταξύ συνείδηση του ότι αυτό το συναίσθημα δεν ήταν αυθόρμητο, αλλά εμπνευσμένο με μια τεχνική που έμοιαζε με τηλεπάθεια. Δεν ανησυχούσε ιδιαίτερα. Με βαρύ οπλισμό, αισθανόταν ικανός να καταλάβει έγκαιρα και να αντιμετωπίσει κάθε παγίδα, ακόμα κι αν ήταν καθαρά πνευματική. Κατά βάθος όμως δεν φοβόταν ότι του την είχαν στημένη. Εάν είχε κοντέψει να πεθάνει εξαιτίας των πλασμάτων, το λάθος ήταν ολότελα δικό του: δεν του είχαν υπαγορεύσει να βγάλει το σκάφανδρό του, αυτό ήταν σίγουρο' μέσα στον ενθουσιασμό του είχε πείσει τον εαυτό του ότι μπορούσε να αναπνεύσει. Του φάνηκε ότι μια θλιμμένη αποδοκιμασία διαπερνούσε το μυαλό του την ώρα που η σφαίρα σταματούσε σε μια κοιλότητα που έμοιαζε με κρατήρα πριν εξαφανιστεί όπως είχε εμφανιστεί.

Πλησιάζοντας παρατήρησε ότι σ' ένα σημείο το έδαφος χαμήλωνε και γινόταν ένας λείος διάδρομος που κατηφόριζε ομαλά και εξαφανιζόταν σε μια φαινομενικά φυσικής προέλευσης υπόγεια σπηλιά. Κάθε νοητική πίεση είχε πάψει. Αυτό το εκτιμούσε. Χωρίς δισταγμό άρχισε μια κατάβαση που τον έφερε σύντομα κάτω από ένα πέτρινο θόλο μεσαίων διαστάσεων όπου χόρευαν υπέρμετρες σκιές στο φως του προβολέα. Κατόπιν μπήκε σ' έναν ευθύγραμμο διάδρομο το επίπεδο πάτωμα και τα λεία τοιχώματα του οποίου μαρτυρούσαν την τεχνητή του προέλευση.

Μετά από μερικά λεπτά έφτασε σε μια τεράστια αίθουσα που με την άφιξή του φωτίστηκε. Ενώ πάμπολλες έννοιες σφυροκοπούσαν το μυαλό του, ήξερε ότι αυτή τη φορά τα όνειρά του γίνονταν πραγματικότητα για τα καλά και ότι είχε μόλις πραγματοποιήσει μία από τις σημαντικότερες ανακαλύψεις στην ιστορία της διαστημικής εξερεύνησης.

Η σπηλιά ήταν όλη πιασμένη από μηχανές εκπληκτικών διαστάσεων και απίστευτων μορφών. Ήξερε σε τι χρησίμευαν: πριν περάσουν σ' ένα άυλο επίπεδο ύπαρξης για να επιβιώσουν μετά την ψύξη του ήλιου τους και την παρακμή του συστήματός τους, οι κάτοικοι του πλανήτη τις είχαν χρησιμοποιήσει για να διατηρήσουν μέχρι την τελευταία στιγμή μιαν ευχάριστη όψη του κόσμου τους που πέθαινε. Όταν εμφανίστηκαν οι άνθρωποι ανίχνευσαν και σ' αυτούς μία ανάλογη ανάγκη, λανθάνουσα στους περισσότερους, επείγουσα όμως για τον Γουίλθορ, και θεώρησαν καλό να τον περάσουν από τα μηχανήματά τους που λειτουργούσαν ακόμα παρά το κρύο και τον καιρό που είχε περάσει. Λυπούνταν πραγματικά γι' αυτό που είχε συμβεί και ήταν έτοιμοι να κάνουν ό,τι μπορούσαν για να επανορθώσουν.

Αργότερα ο Γουίλθορ αναρωτήθηκε εάν η ιδέα του ήρθε μονομιάς ή εάν ωρίμαζε στο ασυνείδητό του από καιρό. Τη στιγμή εκείνη όμως δεν ενδιαφέρθηκε για τέτοιου είδους ερωτήσεις. Πρότεινε την ιδέα του στους 'Αϋλους, οι οποίόι δέχτηκαν, χωρίς ποτέ να μάθει εάν είχαν ή όχι καταλάβει το σκοπό του.

Το κάθισμα δεν ήταν προσαρμοσμένο στη μορφολογία του. Εγκαταστάθηκε όπως μπορούσε στο χειριστήριο το οποίο δεν ήταν φτιαγμένο για δέκα δάχτυλα, με δυο αντιτάξιμους αντίχειρες. Βύθισε το βλέμμα του σε μια κρυσταλλική δομή που φάνηκε να διαστέλλεται και να αυξάνεται σε όγκο μέχρι που ξεπέρασε το οπτικό του πεδίο. Στα αριστερά της εμφανίστηκε τότε το διαστημόπλοιο, μάταιο και γελοίο μέσα στο πένθιμο σεληνιακό φως. Με μια ανεπαίσθητη κίνηση το 'φερε στο μέσον και το πλησίασε περισσότερο. Σχεδόν μπορούσε να το ακουμπήσει. Το ανάγλυφο της εντύπωσης τον είχε συνεπάρει. Το χέρι του χάιδεψε τα όργανα και βρέθηκε στο εσωτερικό του σκάφους, γυρίζοντας από 'δω κι από 'κει στα διάφορα επίπεδα, μπαίνοντας μέσα στις καμπίνες. Αισθανόταν σαν μεθυσμένος... Η απόδρασή του δεν είχε ακόμα γίνει αισθητή.

Διάλεξε μεθοδικά τους στόχους του και, αφού τον προσανατόλισε προσεκτικά, έβαλε τον υλοποιητή ονείρων σε ενέργεια.

Ένα παράξενο σούρσιμο στο πόδι της κουκέτας του τράβηξε από τον ύπνο του τον κυβερνήτη Χιου Μπάννερμαν. Αναψε το πορτατίφ του και δεν μπόρεσε να συγκρατήσει μια κραυγή φρίκης στη θέα του τρομακτικού τέρατος που προχωρούσε καταχθόνια προς το μέρος του. Ήταν γιγαντιαίο και άμορφο, αναγουλιαστικό, πρασινωπό, σκεπασμένο από...

Ο καπετάνιος είχε στη διάθεσή του ένα εντυπωσιακό οπλοστάσιο που άρχιζε από τον βαρύ εξαϋλωτή μάχης κι έφτανε μέχρι το πιστολέηζερ περνώντας από τον αντισπαστήρα πλάσματος και το βελονιστήρα. Δεν είχε παρά ν' απλώσει το χέρι του. Παρ' όλα αυτά έπιασε τα σκεπάσματα και πετώντας τα πάνω στο πράγμα, πήδηξε, αγγίζοντάς το ελαφρά, προς την άλλη πλευρά της καμπίνας. Την ώρα που το τέρας ελευθερωνόταν απ' τα σεντόνια και άρχιζε σχεδόν παφλάζοντας να προχωρά εναντίον του, αυτός τραβούσε από τη θήκη του ένα υπέροχο σπαθί, κληρονομιά κάποιου μακρινού προγόνου. Βγάζοντας μια πολεμική κραυγή που δεν είχε αντηχήσει για αιώνες, όρμησε εναντίον του ακατονόμαστου πλάσματος κι άρχισε να το χτυπά με μανία, αποφεύγοντας τη νωπή επαφή των πλοκαμιών και τις δαγκάνες που ανοιγόκλειναν ηχηρά. Κατάφερε να κόψει ένα από τα θανατηφόρα όργανα, αλλά στη θέση του φύτρωσαν δύο. Κατά κάποιο περίεργο τρόπο, το περίμενε. Ήξερε ότι μόνο έτσι μπορούσε να συμβεί. Έπρεπε να φτάσει ένα ζωτικό όργανο... Ξανάρχισε να χτυπά με την αιχμή και την κόψη. Η δύναμη του είχε δεκαπλασιαστεί, τόσο που το τέρας άρχισε να υποχωρεί για να καταφύγει τελικά πίσω από την προστατευτική υποδοχή της υπερδιαστημικής σημαδούρας. Αυτό το όργανο επέτρεπε τον εντοπισμό του ναυάγιου σε περίπτωση πολύ σοβαρής βλάβης και o κανονισμός απαιτούσε να βρίσκεται στην καμπίνα του κυβερνήτη. Αυτός όμως, τυφλός απ' τη λύσσα, και με όλη τη φόρα που είχε πάρει, την έκανε χίλια κομμάτια με μία και μοναδική κίνηση και συνέχισε ακάθεκτος να σφυροκοπάει το πράγμα πατώντας πάνω στα κομμάτια του.

Τα χαρακτηριστικά του, οι κινήσεις του, το βλέμμα του, όλα στη στάση του μαρτυρούσαν μια άγρια χαρά που δεν είχε ποτέ αισθανθεί από την αρχή της καριέρας του.

Το ουρλιαχτό της Ιλένα Φτάχιν, πρώτης προγραμματίστριας, πνίγηκε από το παγωμένο φίδι που κόλλησε στο πρόσωπό της και στο στόμα της, κάνοντάς την να πηδήξει απ' το κρεβάτι της. Έντρομη, χούφτωσε τις ελαφριές κουλούρες και μέσα σ' ένα παράξενο τρίξιμο τις πέταξε όσο μακρύτερα μπορούσε. Λαχανιασμένη άναψε το φως. Η έκπληξη και ο φόβος την παρέλυσαν. Μπροστά της, μια ατέλειωτη καφέ κορδέλα περνούσε κάτω απ' την πόρτα της, σερνόταν μέχρι την κουκέτα της και προχωρούσε αμείλικτα εναντίον της με φιδίσιους ελιγμούς. Της χρειάστηκαν κάμποσες στιγμές για να παραδεχτεί το αδύνατο, αλλά δεν μπορούσε να κάνει κι αλλιώς, κυρίως μάλιστα όταν το επίπεδο γυαλιστερό σκουλήκι τυλίχτηκε γύρω απ' τον αστράγαλό της: ήταν μια μαγνητοταινία! Ένα γνώριμο αντικείμενο, που μεταχειριζόταν πολλές φορές τη μέρα εδώ και χρόνια, και που ξαφνικά ζωντάνευε και κουλουριαζόταν γύρω από τη γάμπα της σε σημείο να την πονάει.

Η Ιλένα κατόρθωσε επιτέλους να κουνηθεί. Σηκώθηκε ολόκληρη και με άτακτες κινήσεις άρχισε να τραβάει, να σκίζει και να κόβει την ταινία για να ελευθερωθεί. Έτρεξε κατόπιν προς την πόρτα, την άνοιξε πολύ γρήγορα και ακολούθησε την τερατώδη σερπαντίνα ίσαμε εκεί που ξεκίναγε, μέρος που γνώριζε πριν καλά-καλά φτάσει: η αίθουσα του υπολογιστή, καμιά δεκαριά μέτρα από την καμπίνα της, στο ίδιο επίπεδο. Έσπρωξε το πορτόφυλλο κι αμέσως βομβαρδίστηκε από διάτρητες καρτέλες που η μηχανή πετούσε με απίστευτη δύναμη. Κόντεψε να πέσει κάτω και κρύφτηκε πίσω από μια καρέκλα. Αμέσως δέχτηκε την επίθεση καινούριων δαιμονισμένων ταινιών. Ελευθερώθηκε παλεύοντας και βρέθηκε στο κέντρο του δωματίου μπροστά από τις κονσόλες και τα κλαβιέ που πρόσφεραν ένα παράφορο κι εκστατικό θέαμα: σπίθες ξεχύνονταν απ' όλες τις πλευρές, εκατοντάδες λάμπες αναβόσβηναν με τρομακτική ταχύτητα... Αποφεύγοντας μετά βίας μια στριφογυριστή μπομπίνα που ο υπολογιστής εξακόντιζε εναντίον της, έτρεξε μέχρι τους οπλοβαστούς που υπήρχαν σε κάθε σημαντική αίθουσα και έπιασε ένα λέιζερ. Δεν άφησε τη σκανδάλη του παρά μετά από αρκετά λεπτά, όταν κάθε κίνηση γύρω της είχε πάψει. Αυτό που έγινε το περίμενε από καιρό.

Τα μάτια της έτσουζαν από την κάπνα. Βγήκε από το δωμάτιο ρίχνοντας ένα τελευταίο βλέμμα στα απανθρακωμένα συντρίμμια, μ' έναν άγριο μορφασμό νίκης στο πρόσωπό της.

Ο Ντοντς Κέλλυ, ο ασυρματιστής, ετοιμαζόταν να καλέσει το κέντρο για να μεταδώσει την τελευταία αναφορά και να πάρει ενδεχομένως καινούριες οδηγίες. Κοντόχοντρος και με άχαρο πρόσωπο, ήταν γεμάτος κόμπλεξ τα οποία ο Ψ προσπαθούσε να θεραπεύσει θεωρώντας τα συγχρόνως άνευ σημασίας, μια και δεν έβαζαν σε κίνδυνο την ασφάλεια του σκάφους και του πληρώματος. Πνίγοντας ένα χασμουρητό, άπλωσε το χέρι του προς το δέκτη, όταν κάτι σαν ζεστή ανάσα στον τράχηλό του τον έκανε να γυρίσει. Τα μάτια του άνοιξαν διάπλατα, ο λαιμός του έβγαλε μερικούς θορύβους και ο ίδιος ξέχασε τελείως το μήνυμά του. Η κοπέλα ήταν φαλακρή, το δέρμα της ανοιχτό πράσινο, το μέτωπό της στολισμένο με λεπτές εύκαμπτες βοστρυχώδεις κεραίες... και φαινόταν να έχει τις καλύτερες προθέσεις γι' αυτόν. Βάλθηκε αμέσως να επαληθεύσει αυτή την εντύπωση.

Έφτανε σ' ένα άκρως θετικό συμπέρασμα και βρισκόταν στον έβδομο ουρανό όταν κόπηκε από μια ξερή φωνή που έβγαινε από ένα ηχείο: «Εμπρός, Καυγατζής, εμπρός, Καυγατζής, εδώ Κέντρο Διαστημικής Έρευνας, καλώ τον Καυγατζή, γιατί δεν εκπέμπετε; Επαναλαμβάνω, εδώ...» Εκτός εαυτού και με χοντρές φλέβες να τον σφυροκοπάνε στους κροτάφους και το λαιμό, ο Κέλλυ τραβήχτηκε από την αγκαλιά της πράσινης καλλονής που αμέσως άρχισε το παράπονο. Όλη του τη ζωή περίμενε αυτή τη στιγμή κι αυτοί οι σπάστηδες του Κέντρου πήγαιναν να του τη χαλάσουν! Αρπαξε την καρέκλα του και την πέταξε με δύναμη στη συσκευή που έγινε χίλια κομμάτια και σώπασε για πάντα. Αυτό του προξένησε τέτοια ευχαρίστηση που η ευτυχία του ήταν πλήρης. Κατόπιν ξαναγύρισε και αφοσιώθηκε ψυχή τε και σώματι στην οπτασία που παρουσίαζε σημεία ανυπομονησίας, και πέρασε με τέτοιες δραστηριότητες το μεγαλύτερο μέρος της νύχτας

Ο δόκτωρ Ντε Κηρ άκουσε να ξύνουν την πόρτα του. Παραξενεμένος, πήγε να δει περί τίνος πρόκειται. Το μέλος του πληρώματος βρισκόταν κατάχαμα, προφανώς σε κακή κατάσταση. Το πρόσωπο του και τα χέρια του ήταν σκεπασμένα από μοβ πλάκες ενώ ροζ αφροί έβγαιναν... Ο Ντε Κηρ δεν είχε ξαναδεί ποτέ τέτοιο πράγμα. Μετέφερε τον άντρα στο μπλοκ, στο διπλανό δωμάτιο,. αλλά μόλις τον ξάπλωσε, δεν του πήρε πολλή ώρα για να καταλάβει τι συμβαίνει: το μηχάνημα δεν λειτουργούσε! Το κομπιούτερ είχε πάθει βλάβη, πράγμα που δεν είχε συμβεί ποτέ. Κοίταξε πάλι τις συνδέσεις για τρίτη φορά, χωρίς να 'χε πραγματικά αρχίσει να σκέφτεται, όταν ένας δεύτερος άρρωστος που παρουσίαζε τα ίδια συμπτώματα μπήκε στο δωμάτιο τρικλίζοντας και σωριάστηκε στα πόδια του. Ο Ντε Κηρ πέτρωσε. Η στιγμή που πάντα φοβόταν αλλά και ήλπιζε είχε επιτέλους έρθει. Μια άγνωστη μεταδοτική αρρώστια και εναντίον της μόνο οι ικανότητές του... Βγήκε από το λήθαργο και άρχισε δράση.

Πήρε αίμα από τους ασθενείς, έκανε αναλύσεις, ανακάλυψε έναν ιό, παρασκεύασε ένα ορρό, έκανε ενέσεις, βρήκε κι έδωσε φάρμακα, δέχτηκε καινούριους ασθενείς, δεν είδε την ώρα να περνά. Πράγματι, με κανένα τρόπο δεν θα μπορούσε να πει πόσές ώρες είχαν περάσει απο τη στιγμή που ξύπνησε. Κατάκοπος, κραδαίνοντας στηθοσκόπιο, πιεσόμετρο και θερμόμετρο, πράματα που δεν είχε χρησιμοποιήσει από τα πρώτα έτη των σπουδών του, εξέταζε τους ασθενείς του τον έναν ύστερα απ' τον άλλο, διαπιστώνοντας κιόλας μια σαφή, καθαρή βελτίωση.

Πρώτη φορά ήταν έτσι ευτυχισμένος στη ζωή του.

Ο Γουίλθορ άγγιξε μια προεξοχή και ή κρυσταλλική «οθόνη» φάνηκε να μικραίνει και να χάνει τη διαφάνειά της. Σηκώθηκε κι έκανε μερικές κινήσεις για να ξεμουδιάσει. Αναρωτήθηκε τι μορφή μπορεί να είχαν οι αυτόχθονες την εποχή που υπήρχαν σαν πλάσματα με μορφή... Προς το παρόν πάντως αυτοί ήταν πραγματικά έκπληκτοι με τα αποτελέσματα της εφεύρεσής τους πάνω στους ανθρώπους και δεν ήταν και τόσο διατεθειμένοι να συνάψουν τακτικές σχέσεις με τέτοιου είδους όντα. Προτιμούσαν να ξαναγυρίσουν σε πιο αφηρημένες δραστηριότητες. Ήταν πάτσι. Ο Γουίλθορ τους ευχαρίστησε κι αυτοί του ευχήθηκαν ένα μέλλον όπως το ποθούσε, αρχίζοντας με ένα ταξίδι γεμάτο κάθε είδους περιπέτειες.

Πολύ σύντομα θα μάθαινε τι θα γινόταν κι απ' αυτή την άποψη. Πίστευε ότι είχε κάνει ό,τι μπορούσε για να εξελιχθεί έτσι η κατάσταση, και προς το παρόν προτιμούσε να μη σκέφτεται και πολύ τις συνέπειες των πράξεών του.

Χωρίς άλλη καθυστέρηση άφησε τη σπηλιά. Η παρουσία μέσα στο κεφάλι του εξαφανίστηκε μαζί με το φωτισμό. Οι σκέψεις του ήταν πάλι οι δικές του. Δεν αισθανόταν καμιά θλίψη, ήθελε μόνο να γυρίσει στον Καυγατζή όσο γίνεται γρηγορότερα... ο δρόμος όμως του φάνηκε κατά πολύ μακρύτερος απ' ότι στον πηγαιμό, τόσο που φοβήθηκε ότι είχε χαθεί, παρ' ότι ακολουθούσε τις ενδείξεις των οργάνων. Το οξυγόνο είχε αρχίσει να τελειώνει. Τελικά το σκάφος φάνηκε στον ορίζοντα, αστράφτοντας αχνά κάτω από τις χλωμές ακτίνες του γέρικου ήλιου που ανέτειλε. Ο Γουίλθορ ξαναβρήκε τις δυνάμεις του. Ανέβηκε χωρίς εμπόδια, ξεφορτώθηκε με ανακούφιση το σκάφανδρο του και μπήκε στα κλεφτά μέσα στο σκάφος. Ο σκοπός είχε εξαφανιστεί, αλλά η «ζαλάδα» του πέρασε στα σίγουρα απαρατήρητη μέσα στη γενική ανακατωσούρα. Σε σημείο που δεν είχαν καν σκεφτεί να τον αντικαταστήσουν. (Κι αν όμως είχε γίνει αυτό, ο Γουίλθορ ήταν έτοιμος να παραστήσει τον έκπληκτο προτού παρατηρήσει ότι ο περίπατός του στο σεληνόφως ήταν πράξη λιγότερο τρελή απ' αυτές στις οποίες κατά τη διάρκεια της νύχτας είχαν επιδοθεί άτομα υποτιθέμενα ισορροπημένα και υγιή...)

Η αναταραχή έφτανε στο ζενίθ. Είχαν σημάνει γενικό συναγερμό, διότι ομάδες ατόμων που τα 'χαν από λίγο έως πολύ χαμένα σπρώχνονταν στις πόρτες των ασανσέρ, άλλοι με κατεύθυνση τις θέσεις μάχης, άλλοι με κατεύθυνση το επιτελείο όπου ο κυβερνήτης τους περίμενε για ένα μπρήφινγκ. Ακουγε τι λέγαν μεταξύ τους οι άντρες χωρίς κανείς να του δίνει ιδιαίτερη σημασία. Πέθαινε στη νύστα - και προφανώς δεν ήταν ο μόνος - αμφέβαλε όμως για το αν οποιοσδήποτε θα μπορούσε να κοιμηθεί μέσα στις ώρες που επρόκειτο να ακολουθήσουν...

«... και πιστεύω ότι αυτός ο σύντομος απολογισμός θα σας έπεισε ότι είναι αναγκαίο να εγκαταλείψουμε αυτό τον πλανήτη το συντομότερο. Τα ναυαγοσωστικά θ' αργήσουν αρκετά, αν λάβουμε μάλιστα υπ' όψιν ότι η σιωπή μας και η έλλειψη σημαδούρας θα μας κάνει να φαινόμαστε τελείως κατεστραμμένοι και συνεπώς χωρίς προτεραιότητα... κι ένας Θεός ξέρει τι καινούριες αδιόρθωτες τρέλες θα μπορούσαμε να κάνουμε περιμένοντας. Τίποτε δεν αποδεικνύει ότι σε τροχιά αναμονής θα είμαστε περισσότερο ασφαλείς... όχι, κατά τη γνώμη μου πρέπει να απομακρυνθούμε από όλο το σύστημα. Οι δυο άλλοι κόσμοι που το αποτελούν, είναι, όπως είδαμε, ακόμα πιο παγωμένοι και αφιλόξενοι απ' αυτόν και θα μπορούσαν να μας ψάχνουν επί μήνες χωρίς να μας βρίσκουν... αν μας ψάξουν. Συνεπώς δεν υπάρχει κανένας λόγος να ξοδεύούμε τα αποθέματά μας για να παίζουμε κρυφτούλι. Θα τα χρειαστούμε εάν θέλουμε να φτάσουμε ζωντανοί στο κοντινότερο αστέρι».

Ο Γουίλθορ άκουγε χωρίς να προσέχει. Σκεφτόταν τα βιβλία του... Ξαφνικά του φαίνονταν πολυ μακρινά, σαν ανάμνηση από μια προηγούμενη ζωή. Λες και εγκατέλειπε-και παρατούσε-έναν παλιό φίλο που του είχε φανεί πολύ χρήσιμος. Την ίδια στιγμή όμως καταλάβαινε, κάπως μελαγχολικά, ότι θα 'βαζε μυαλό. Με λίγη τύχη η βιβλιοθήκη του θα 'πεφτε στα χέρια ενός νεαρού αστροναύτη, λίγο ανικανοποίητου, λίγο ονειροπόλου - θα υπήρχαν αρκετοί τέτοιοι στο Κέντρο - και θα τον έκανε να δει μερικά πράγματα αλλιώς. Ειδεμή, ε λοιπόν... Αναρωτήθηκε αν οι Αυλοι δεν του είχαν μεταδώσει λίγη από τη σοφία τους, με τη θέλησή τους ή όχι, κι έπειτα ξανασυγκέντρωσε την προσοχή του στα λόγια του διοικητή:

«... χωρίς κομπιούτερ ούτε συζήτηση για να βυθιστούμε, και με ταχύτητες μικρότερες του φωτός θα μας πάρει μήνες μέχρι να φτάσουμε. Τα προβλήματά μας όμως δεν θα τελειώσουν εκεί. Πρόκειται για μια από τις σπάνιες κόκκινες ζώνες του χάρτη, έδρα περίεργων και ανεξήγητων φαινομένων. Τομέας που πρέπει να αποφεύγεται, ακατάλληλος για αποικισμό, αν και πλούσιος σε πλανήτες γήινου τύπου... αυτές τις αναφορές έχω. Αν όμως κρίνω απ' το ύφος σας, δεν φαίνεστε να ανησυχείτε...»

Και πού νά 'βλεπε το δικό του.