Αγαπητή μου Αγγελικούλα Μέρκελ.
Ξέρω ότι με αυτό το γράμμα θα φανώ γελοίος στο κόσμο μπορεί ακόμα και χαζούλης αλλά αυτό δεν με νοιάζει εδώ και χρόνια οπότε θα στο πω κοφτά και αντρίκια -σ’αγαπάω.
Εσύ μπορεί να μην με ξέρεις, πώς να με ξέρεις άλλωστε; Εγώ όμως σε έψαχνα χρόνια γυρίζοντας τον κόσμο, ακoλουθώντας το άρωμα σου, σε κάθε Ευρωπαϊκή σύνοδο κορυφής, σε όλες τις συνεδριάσεις του G8 και το
Ξέρω ότι με αυτό το γράμμα θα φανώ γελοίος στο κόσμο μπορεί ακόμα και χαζούλης αλλά αυτό δεν με νοιάζει εδώ και χρόνια οπότε θα στο πω κοφτά και αντρίκια -σ’αγαπάω.
Εσύ μπορεί να μην με ξέρεις, πώς να με ξέρεις άλλωστε; Εγώ όμως σε έψαχνα χρόνια γυρίζοντας τον κόσμο, ακoλουθώντας το άρωμα σου, σε κάθε Ευρωπαϊκή σύνοδο κορυφής, σε όλες τις συνεδριάσεις του G8 και το
υ G20 εγώ
ήμουν εκεί, στο τέλος είχα κατασκηνώσει μόνιμα έξω από το Ράιχσταγκ
περιμένοντας να εμφανιστείς – περιμένοντας να αγγίξω τα βελούδινα χέρια
σου έστω και για μια φορά στη μάταιη ζωή μου.
Ναι Αγγελική μου, μάταιη και ξέρεις γιατί; Γιατί Αγγελική είμαι…Έλληνας.
Σε παρακαλώ μην κλείσεις τούτο το γράμμα, όχι ακόμα τουλάχιστον! Το γνωρίζω καλά, χρωστάω και χρωστάω πολλά αλλά θα επανορθώσω! Ήδη στην τράπεζα έχω μαζέψει 500 ολόκληρα ευρώ και είναι όλα δικά σου.
Σε παρακαλώ μην με κοιτάς έτσι !
Όλα είναι δικά σου ακόμα και η ψυχή μου, αγάπη μου. Ακόμα θυμάμαι τότε που είχα κατασκηνώσει στο ηλιόλουστο Βερολίνο, έξω από το Ράιχσταγκ με χτυπούσε το δροσερό βορεινό αεράκι, εκείνη την περίοδο σου έγραφα ατέλειωτα ποιήματα κάποια ήταν θλιβερά άλλα χαρούμενα, ζούσα μόνος μου το όνειρο μας και το μόνο που είχα να σε θυμίζει ήταν μια πρόχειρη φωτογραφία σου ποτισμένη από τα ατέλειωτα δάκρυα μου, κι όμως ήμουν χαρούμενος.
Την ίδια εποχή οι συγγενείς και οι φίλοι με έπαιρναν τηλέφωνα για να επιστρέψω, θυμάμαι μου έλεγαν ‘’ξυπνα μαλάκα, μπήκαμε στο Δ.Ν.Τ. δεν θα σε δεχτεί ποτέ τώρα.’’ – ‘’Να πάτε στο διάολο όλοι σας !’’ τους απαντούσα με στόμφο, παρόλο που και εγώ ένιωθα ότι η ψυχή σου απομακρυνόταν από την δική μου.
Μετά γνωρίζουμε και οι δυο τι συνέβη, δημοσιεύσεις με κολοδάκτυλα, εθνικιστικά παραληρήματα, ένας τοίχος μίσους είχε μπει ανάμεσα μας. Η Γερμανική αστυνομία τότε μόλις έμαθε ότι το αντίσκηνο άνηκε σε Έλληνα με απέλασε, την ίδια ώρα που ο λαός σου φυλάκιζε την αγαθή καρδιά σου πίσω από την μάσκα της σκληρής καγκελαρίου.
Όταν γύρισα δεν άντεξα άλλο, έσπασα, ένιωσα ότι είχα κοπεί στα δυο, σκέφτηκα ακόμα και να φύγω από τον μάταιο τούτο κόσμο αλλά δεν μπόρεσα, δείλιασα.
Εδώ και δυο μήνες κάνω ψυχανάλυση μα ο πόνος στη καρδιάς μου δεν έχει ιατρειά. Αντίθετα συνεχίζω να πιστεύω ότι ο οικονομικός πόλεμος θα τελειώσει και ότι τα ευρωομόλογα της ειρήνης θα εκδοθούν, τότε αγάπη μου θα΄ρθουν καιροί ευτυχισμένοι και για τους δυο μας, θα έρθουν βράδια που θα τα σκεπτόμαστε όλα αυτά αγκαλιασμένοι στην φωλίτσα μας και θα γελάμε.
Με απερίγραπτη αγάπη το Παντελίνι σου.
Ναι Αγγελική μου, μάταιη και ξέρεις γιατί; Γιατί Αγγελική είμαι…Έλληνας.
Σε παρακαλώ μην κλείσεις τούτο το γράμμα, όχι ακόμα τουλάχιστον! Το γνωρίζω καλά, χρωστάω και χρωστάω πολλά αλλά θα επανορθώσω! Ήδη στην τράπεζα έχω μαζέψει 500 ολόκληρα ευρώ και είναι όλα δικά σου.
Σε παρακαλώ μην με κοιτάς έτσι !
Όλα είναι δικά σου ακόμα και η ψυχή μου, αγάπη μου. Ακόμα θυμάμαι τότε που είχα κατασκηνώσει στο ηλιόλουστο Βερολίνο, έξω από το Ράιχσταγκ με χτυπούσε το δροσερό βορεινό αεράκι, εκείνη την περίοδο σου έγραφα ατέλειωτα ποιήματα κάποια ήταν θλιβερά άλλα χαρούμενα, ζούσα μόνος μου το όνειρο μας και το μόνο που είχα να σε θυμίζει ήταν μια πρόχειρη φωτογραφία σου ποτισμένη από τα ατέλειωτα δάκρυα μου, κι όμως ήμουν χαρούμενος.
Την ίδια εποχή οι συγγενείς και οι φίλοι με έπαιρναν τηλέφωνα για να επιστρέψω, θυμάμαι μου έλεγαν ‘’ξυπνα μαλάκα, μπήκαμε στο Δ.Ν.Τ. δεν θα σε δεχτεί ποτέ τώρα.’’ – ‘’Να πάτε στο διάολο όλοι σας !’’ τους απαντούσα με στόμφο, παρόλο που και εγώ ένιωθα ότι η ψυχή σου απομακρυνόταν από την δική μου.
Μετά γνωρίζουμε και οι δυο τι συνέβη, δημοσιεύσεις με κολοδάκτυλα, εθνικιστικά παραληρήματα, ένας τοίχος μίσους είχε μπει ανάμεσα μας. Η Γερμανική αστυνομία τότε μόλις έμαθε ότι το αντίσκηνο άνηκε σε Έλληνα με απέλασε, την ίδια ώρα που ο λαός σου φυλάκιζε την αγαθή καρδιά σου πίσω από την μάσκα της σκληρής καγκελαρίου.
Όταν γύρισα δεν άντεξα άλλο, έσπασα, ένιωσα ότι είχα κοπεί στα δυο, σκέφτηκα ακόμα και να φύγω από τον μάταιο τούτο κόσμο αλλά δεν μπόρεσα, δείλιασα.
Εδώ και δυο μήνες κάνω ψυχανάλυση μα ο πόνος στη καρδιάς μου δεν έχει ιατρειά. Αντίθετα συνεχίζω να πιστεύω ότι ο οικονομικός πόλεμος θα τελειώσει και ότι τα ευρωομόλογα της ειρήνης θα εκδοθούν, τότε αγάπη μου θα΄ρθουν καιροί ευτυχισμένοι και για τους δυο μας, θα έρθουν βράδια που θα τα σκεπτόμαστε όλα αυτά αγκαλιασμένοι στην φωλίτσα μας και θα γελάμε.
Με απερίγραπτη αγάπη το Παντελίνι σου.
Δεν υπάρχουν σχόλια:
Δημοσίευση σχολίου