Περί πίστης...

Υπάρχουν θεωρήσεις πως η ανάγκη για πίστη, σε διάφορα μήκη και πλάτη του πλανήτη και σε διάφορες ιστορικές εποχές παραπέμπει στην ιδιότυπη συνδεσμολογία του ανθρώπινου εγκεφάλου. Ο Θεός λέει, είναι μία ψύχωση, παρενέργεια της πολυνευρωνικής μας διαπλοκής. Όπως ο γάτος νιώθει το ένστιγκτο του θηρευτή ή ο σεξουαλικά ενεργός άνδρας την παρόρμηση να την πέσει σε οτιδήποτε με φούστα εκτός του Τσολιά. Προσωπικά πιστεύω πως η διαπαιδαγώγηση και η αφέλεια είναι αξιολογήσιμες παράμετροι. Σε κάθε περίπτωση έχει στηθεί μία διαχρονική μπίζνα βασισμένη σε εξωφρενικές δοξασίες που γέμισε την Ιστορία με πολέμους, τα νεκροταφεία με νεκρούς και τον κόσμο σε μαύρο σκοταδισμό. Δεν είμαι Άθεος. Άπιστος και παραδόπιστος είμαι, καθώς και εξαγριωμένος που ηλίθιοι άνθρωποι με δουλεύουν τόσο χονδρά μόνο και μόνο γιατί πλειοψηφούν...!